IQBAL IQBAL

کبر و ناز

یخ، جوی کوہ را ز رہ کبر و ناز گفت
ما را ز مویۂ تو شود تلخ روزگار

گستاخ می سرائی و بیباک میروی
ہر سال شوخ دیدہ و آوارہ تر ز پار

شایان دودمان کہستانیان نئے
خود را مگوی دخترک ابر کوہسار

گردندہ و فتندہ و غلطندہ ئی بخاک
راہ دگر بگیر و برو سوی مرغزار

گفت آب جو چنین سخن دل شکن مگوی
بر خویشتن مناز و نھال منی مکار

من میروم کہ در خور این دودمان نیم
تو خویش را ز مہر درخشان نگاہ دار