گنہکار غیورم مزد بی خدمت نمی گیرم

گنہکار غیورم مزد بی خدمت نمی گیرم

گنہکار غیورم مزد بی خدمت نمی گیرم

از آن داغم کہ بر تقدیر او بستند تقصیرم

ز فیض عشق و مستی بردہ ام اندیشہ را آنجا

کہ از دنبالہ چشم مہر عالمتاب میگیرم

من از صبح نخستین نقشبند موج و گردابم

چو بحر آسودہ میگردد ز طوفان چارہ برگیرم

جہان را پیش ازین صد بار آتش زیر پا کردم

سکون و عافیت را پاک می سوزد بم و زیرم

از آن پیش بتان رقصیدم و زنار بربستم

کہ شیخ شہر مرد باخدا گردد ز تکفیرم

زمانی رم کنند از من زمانی بامن آمیزند

درین صحرا نمی دانند صیادم کہ نخچیرم

دل بی سوز کم گیرد نصیب از صحبت مردی

مس تابیدہ ئی آور کہ گیرد در تو اکسیرم