IQBAL IQBAL

شراب میکدۂ من نہ یادگار جم است

شراب میکدۂ من نہ یادگار جم است

فشردۂ جگر من بہ شیشۂ عجم است

چو موج می تپد آدم بہ جستجوی وجود

ہنوز تا بہ کمر در میانۂ عدم است

بیا کہ مثل خلیل این طلسم در شکنیم

کہ جز تو ہر چہ درین دیر دیدہ ام صنم است

اگر بہ سینۂ این کائنات در نروی

نگاہ را بہ تماشا گذاشتن ستم است

غلط خرامی ما نیز لذتے دارد

خوشم کہ منزل ما دور و راہ خم بخم است

تغافلی کہ مرا رخصت تماشا داد

تغافل است بہ از التفات دمبدم است

مرا اگرچہ بہ بتخانہ پرورش دادند

چکید از لب من آنچہ در دل حرم است