Shaheen-wa-mahi

شاہین و ماہی

ماہی بچہ ئی شوخ بہ شاہین بچہ ئی گفت
این سلسلۂ موج کہ بینی ہمہ دریاست

دارای نہنگان خروشندہ تر از میغ
در سینۂ او دیدہ و نادیدہ بلاہاست

با سیل گران سنگ زمین گیر و سبک خیز
با گوہر تابندہ و با لولوی لالاست

بیرون نتوان رفت ز سیل ہمہ گیرش
بالای سر ماست، تہ پاست، ہمہ جاست

ہر لحظہ جوان است و روان است و دوان است
از گردش ایام نہ افزون شد و نے کاست

ماہی بچہ را سوز سخن چہرہ برافروخت
شاہین بچہ خندید و ز ساحل بہ ہوا خاست

زد بانگ کہ شاہینم و کارم بہ زمین چیست
صحراست کہ دریاست تہ بال و پر ماست

بگذر ز سر آب و بہ پہنای ہوا ساز
این نکتہ نبیند مگر آن دیدہ کہ بیناست