Difference between revisions of "Paish kash"
From IQBAL
(Created page with "پیش کش بسم اﷲ الرحمن الرحیم پیشکش بحضور اعلیحضرت امیرامان اﷲ خان فرمانروای دولت مستقلۂ افغانس...") |
Jawad Shah (talk | contribs) |
||
| Line 1: | Line 1: | ||
| − | پیش کش | + | <center> |
| + | ==پیش کش== | ||
| − | بسم اﷲ الرحمن الرحیم | + | ===بسم اﷲ الرحمن الرحیم=== |
| − | پیشکش بحضور اعلیحضرت امیرامان اﷲ خان | + | پیشکش بحضور اعلیحضرت امیرامان اﷲ خان<br> |
| − | فرمانروای دولت مستقلۂ افغانستان خلد اﷲ | + | فرمانروای دولت مستقلۂ افغانستان خلد اﷲ<br> |
| − | ملکہ وا جلالہ | + | ==ملکہ وا جلالہ== |
| − | اے امیر کامگار اے شہریار | + | اے امیر کامگار اے شہریار<br> |
| − | نوجوان و مثل پیران پختہ کار | + | نوجوان و مثل پیران پختہ کار<br> |
| − | چشم تو از پردگیہای محرم است | + | |
| − | دل میان سینہ ات جام جم است | + | چشم تو از پردگیہای محرم است<br> |
| − | عزم تو پایندہ چون کہسار تو | + | دل میان سینہ ات جام جم است<br> |
| − | حزم تو آسان کند دشوار تو | + | |
| − | ہمت تو چون خیال من بلند | + | عزم تو پایندہ چون کہسار تو<br> |
| − | ملت صد پارہ را شیرازہ بند | + | حزم تو آسان کند دشوار تو<br> |
| − | ھدیہ از شاہنشہان داری بسی | + | |
| − | لعل و یاقوت گران داری بسی | + | ہمت تو چون خیال من بلند<br> |
| − | اے امیر ابن امیر ابن امیر | + | ملت صد پارہ را شیرازہ بند<br> |
| − | ھدیہ ئی از بینوائی ہم پذیر | + | |
| − | تا مرا رمز حیات آموختند | + | ھدیہ از شاہنشہان داری بسی<br> |
| − | آتشے در پیکرم افروختند | + | لعل و یاقوت گران داری بسی<br> |
| − | یک نوای سینہ تاب آوردہ ام | + | |
| − | عشق را عہد شباب آوردہ ام | + | اے امیر ابن امیر ابن امیر<br> |
| − | پیر مغرب شاعر المانوی | + | ھدیہ ئی از بینوائی ہم پذیر<br> |
| − | آن قتیل شیوہ ہای پہلوی | + | |
| − | بست نقش شاہدان شوخ و شنگ | + | تا مرا رمز حیات آموختند<br> |
| − | داد مشرق را سلامی از فرنگ | + | آتشے در پیکرم افروختند<br> |
| − | در جوابش گفتہ ام پیغام شرق | + | |
| − | ماہتابی ریختم بر شام شرق | + | یک نوای سینہ تاب آوردہ ام<br> |
| − | تا شناسای خودم خود بین نیم | + | عشق را عہد شباب آوردہ ام<br> |
| − | با تو گویم او کہ بود و من کیم | + | |
| − | او ز افرنگی جوانان مثل برق | + | پیر مغرب شاعر المانوی<br> |
| − | شعلۂ من از دم پیران شرق | + | آن قتیل شیوہ ہای پہلوی<br> |
| − | او چمن زادی چمن پروردہ ئی | + | |
| − | من دمیدم از زمین مردہ ئی | + | بست نقش شاہدان شوخ و شنگ<br> |
| − | او چو بلبل در چمن فردوس گوش | + | داد مشرق را سلامی از فرنگ<br> |
| − | من بصحرا چون جرس گرم خروش | + | |
| − | ہر دو دانای ضمیر کائنات | + | در جوابش گفتہ ام پیغام شرق<br> |
| − | ہر دو پیغام حیات اندر ممات | + | ماہتابی ریختم بر شام شرق<br> |
| − | ہر دو خنجر صبح خند آئینہ فام | + | |
| − | او برہنہ من ہنوز اندر نیام | + | تا شناسای خودم خود بین نیم<br> |
| − | ہر دو گوہر ارجمند و تاب دار | + | با تو گویم او کہ بود و من کیم<br> |
| − | زادۂ دریای ناپیدا کنار | + | |
| − | او ز شوخی در تہ قلزم تپید | + | او ز افرنگی جوانان مثل برق<br> |
| − | تا گریبان صدف را بر درید | + | شعلۂ من از دم پیران شرق<br> |
| − | من بہ آغوش صدف تابم ہنوز | + | |
| − | در ضمیر بحر نایابم ہنوز | + | او چمن زادی چمن پروردہ ئی<br> |
| − | آشنای من ز من بیگانہ رفت | + | من دمیدم از زمین مردہ ئی<br> |
| − | از خمستانم تہی پیمانہ رفت | + | |
| − | من شکوہ خسروی او را دہم | + | او چو بلبل در چمن فردوس گوش<br> |
| − | تخت کسری زیر پای او نہم | + | من بصحرا چون جرس گرم خروش<br> |
| − | او حدیث دلبری خواہد ز من | + | |
| − | رنگ و آب شاعری خواہد ز من | + | ہر دو دانای ضمیر کائنات<br> |
| − | کم نظر بیتابی جانم ندید | + | ہر دو پیغام حیات اندر ممات<br> |
| − | آشکارم دید و پنھانم ندید | + | |
| − | فطرت من عشق را در بر گرفت | + | ہر دو خنجر صبح خند آئینہ فام<br> |
| − | صحبت خاشاک و آتش در گرفت | + | او برہنہ من ہنوز اندر نیام<br> |
| − | حق رموز ملک و دین بر من گشود | + | |
| − | نقش غیر از پردۂ چشمم ربود | + | ہر دو گوہر ارجمند و تاب دار<br> |
| − | برگ گل رنگین ز مضمون من است | + | زادۂ دریای ناپیدا کنار<br> |
| − | مصرع من قطرۂ خون من است | + | |
| − | تا نپنداری سخن دیوانگیست | + | او ز شوخی در تہ قلزم تپید<br> |
| − | در کمال این جنوان فرزانگیست | + | تا گریبان صدف را بر درید<br> |
| − | از ھنر سرمایہ دارم کردہ اند | + | |
| − | در دیار ہند خوارم کردہ اند | + | من بہ آغوش صدف تابم ہنوز<br> |
| − | لالہ و گل از نوایم بی نصیب | + | در ضمیر بحر نایابم ہنوز<br> |
| − | طایرم در گلستان خود غریب | + | |
| − | بسکہ گردون سفلہ و دون پرور است | + | آشنای من ز من بیگانہ رفت<br> |
| − | وای بر مردی کہ صاحب جوہر است | + | از خمستانم تہی پیمانہ رفت<br> |
| − | دیدہ ئی اے خسرو کیوان جناب | + | |
| − | آفتاب "ما توارت بالحجاب" | + | من شکوہ خسروی او را دہم<br> |
| − | ابطحی در دشت خویش از راہ رفت | + | تخت کسری زیر پای او نہم<br> |
| − | از دم او سوز الا اﷲ رفت | + | |
| − | مصریان افتادہ در گرداب نیل | + | او حدیث دلبری خواہد ز من<br> |
| − | سست رگ تورانیان ژندہ پیل | + | رنگ و آب شاعری خواہد ز من<br> |
| − | آل عثمان در شکنج روزگار | + | |
| − | مشرق و مغرب ز خونش لالہ زار | + | کم نظر بیتابی جانم ندید<br> |
| − | عشق را آئین سلمانی نماند | + | آشکارم دید و پنھانم ندید<br> |
| − | خاک ایران ماند و ایرانی نماند | + | |
| − | سوز و ساز زندگی رفت از گلش | + | فطرت من عشق را در بر گرفت<br> |
| − | آن کہن آتش فسردہ اندر دلش | + | صحبت خاشاک و آتش در گرفت<br> |
| − | مسلم ہندی شکم را بندہ ئی | + | |
| − | خود فروشی دل ز دین بر کندہ ئی | + | حق رموز ملک و دین بر من گشود<br> |
| − | در مسلمان شأن محبوبی نماند | + | نقش غیر از پردۂ چشمم ربود<br> |
| − | خالد و فاروق و ایوبی نماند | + | |
| − | اے ترا فطرت ضمیر پاک داد | + | برگ گل رنگین ز مضمون من است<br> |
| − | از غم دین سینۂ صد چاک داد | + | مصرع من قطرۂ خون من است<br> |
| − | تازہ کن آئین صدیق و عمر | + | |
| − | چون صبا بر لالۂ صحرا گذر | + | تا نپنداری سخن دیوانگیست<br> |
| − | ملت آوارۂ کوہ و دمن | + | در کمال این جنوان فرزانگیست<br> |
| − | در رگ او خون شیران موج زن | + | |
| − | زیرک و روئین تن و روشن جبین | + | از ھنر سرمایہ دارم کردہ اند<br> |
| − | چشم او چون جرہ بازان تیز بین | + | در دیار ہند خوارم کردہ اند<br> |
| − | قسمت خود از جہان نا یافتہ | + | |
| − | کوکب تقدیر او نا تافتہ | + | لالہ و گل از نوایم بی نصیب<br> |
| − | در قہستان خلوتی ورزیدہ ئی | + | طایرم در گلستان خود غریب<br> |
| − | رستخیز زندگی نادیدہ ئی | + | |
| − | جان تو بر محنت پیہم صبور | + | بسکہ گردون سفلہ و دون پرور است<br> |
| − | کوش در تہذیب افغان غیور | + | وای بر مردی کہ صاحب جوہر است<br> |
| − | تا ز صدیقان این امت شوی | + | |
| − | بہر دین سرمایۂ قوت شوی | + | دیدہ ئی اے خسرو کیوان جناب<br> |
| − | زندگی جہد است و استحقاق نیست | + | آفتاب "ما توارت بالحجاب"<br> |
| − | جز بہ علم انفس و آفاق نیست | + | |
| − | گفت حکمت را خدا خیر کیثر | + | ابطحی در دشت خویش از راہ رفت<br> |
| − | ہر کجا این خیز را بینی بگیر | + | از دم او سوز الا اﷲ رفت<br> |
| − | سید کل صاحب ام الکتاب | + | |
| − | پردگیہا بر ضمیرش بی حجاب | + | مصریان افتادہ در گرداب نیل<br> |
| − | گرچہ عین ذات را بی پردہ دید | + | سست رگ تورانیان ژندہ پیل<br> |
| − | "رب زدنی" از زبان او چکید | + | |
| − | علم اشیا "علم الاسماستی" | + | آل عثمان در شکنج روزگار<br> |
| − | ہم عصا و ھم ید بیضا ستی | + | مشرق و مغرب ز خونش لالہ زار<br> |
| − | علم اشیا داد مغرب را فروغ | + | |
| − | حکمت او ماست می بندد ز دوغ | + | عشق را آئین سلمانی نماند<br> |
| − | جان ما را لذت احساس نیست | + | خاک ایران ماند و ایرانی نماند<br> |
| − | خاک رہ جز ریزۂ الماس نیست | + | |
| − | علم و دولت نظم کار ملت است | + | سوز و ساز زندگی رفت از گلش<br> |
| − | علم و دولت اعتبار ملت است | + | آن کہن آتش فسردہ اندر دلش<br> |
| − | آن یکی از سینۂ احرار گیر | + | |
| − | وان دگر از سینۂ کہسار گیر | + | مسلم ہندی شکم را بندہ ئی<br> |
| − | دشنہ زن در پیکر این کائنات | + | خود فروشی دل ز دین بر کندہ ئی<br> |
| − | در شکم دارد گہر چون سومنات | + | |
| − | لعل ناب اندر بدخشان تو ہست | + | در مسلمان شأن محبوبی نماند<br> |
| − | برق سینا در قہستان تو ہست | + | خالد و فاروق و ایوبی نماند<br> |
| − | کشور محکم اساسی بایدت | + | |
| − | دیدۂ مردم شناسی بایدت | + | اے ترا فطرت ضمیر پاک داد<br> |
| − | اے بسا آدم کہ ابلیسی کند | + | از غم دین سینۂ صد چاک داد<br> |
| − | اے بسا شیطان کہ ادریسی کند | + | |
| − | رنگ او نیرنگ و بود او نمود | + | تازہ کن آئین صدیق و عمر<br> |
| − | اندرون او چو داغ لالہ دود | + | چون صبا بر لالۂ صحرا گذر<br> |
| − | پاکباز و کعبتین او دغل | + | |
| − | ریمن و غدر و نفاق اندر بغل | + | ملت آوارۂ کوہ و دمن<br> |
| − | در نگر اے خسرو صاحب نظر | + | در رگ او خون شیران موج زن<br> |
| − | نیست ہر سنگی کہ می تابد گہر | + | |
| − | مرشد رومی حکیم پاک زاد | + | زیرک و روئین تن و روشن جبین<br> |
| − | سر مرگ و زندگی بر ما گشاد | + | چشم او چون جرہ بازان تیز بین<br> |
| − | "ہر ہلاک امت پیشین کہ بود | + | |
| − | زانکہ بر جندل گمان بردند عود" | + | قسمت خود از جہان نا یافتہ<br> |
| + | کوکب تقدیر او نا تافتہ<br> | ||
| + | |||
| + | در قہستان خلوتی ورزیدہ ئی<br> | ||
| + | رستخیز زندگی نادیدہ ئی<br> | ||
| + | |||
| + | جان تو بر محنت پیہم صبور<br> | ||
| + | کوش در تہذیب افغان غیور<br> | ||
| + | |||
| + | تا ز صدیقان این امت شوی<br> | ||
| + | بہر دین سرمایۂ قوت شوی<br> | ||
| + | |||
| + | زندگی جہد است و استحقاق نیست<br> | ||
| + | جز بہ علم انفس و آفاق نیست<br> | ||
| + | |||
| + | گفت حکمت را خدا خیر کیثر<br> | ||
| + | ہر کجا این خیز را بینی بگیر<br> | ||
| + | |||
| + | سید کل صاحب ام الکتاب<br> | ||
| + | پردگیہا بر ضمیرش بی حجاب<br> | ||
| + | |||
| + | گرچہ عین ذات را بی پردہ دید<br> | ||
| + | "رب زدنی" از زبان او چکید<br> | ||
| + | |||
| + | علم اشیا "علم الاسماستی"<br> | ||
| + | ہم عصا و ھم ید بیضا ستی<br> | ||
| + | |||
| + | علم اشیا داد مغرب را فروغ<br> | ||
| + | حکمت او ماست می بندد ز دوغ<br> | ||
| + | |||
| + | جان ما را لذت احساس نیست<br> | ||
| + | خاک رہ جز ریزۂ الماس نیست<br> | ||
| + | |||
| + | علم و دولت نظم کار ملت است<br> | ||
| + | علم و دولت اعتبار ملت است<br> | ||
| + | |||
| + | آن یکی از سینۂ احرار گیر<br> | ||
| + | وان دگر از سینۂ کہسار گیر<br> | ||
| + | |||
| + | دشنہ زن در پیکر این کائنات<br> | ||
| + | در شکم دارد گہر چون سومنات<br> | ||
| + | |||
| + | لعل ناب اندر بدخشان تو ہست<br> | ||
| + | برق سینا در قہستان تو ہست<br> | ||
| + | |||
| + | کشور محکم اساسی بایدت<br> | ||
| + | دیدۂ مردم شناسی بایدت<br> | ||
| + | |||
| + | اے بسا آدم کہ ابلیسی کند<br> | ||
| + | اے بسا شیطان کہ ادریسی کند<br> | ||
| + | |||
| + | رنگ او نیرنگ و بود او نمود<br> | ||
| + | اندرون او چو داغ لالہ دود<br> | ||
| + | |||
| + | پاکباز و کعبتین او دغل<br> | ||
| + | ریمن و غدر و نفاق اندر بغل<br> | ||
| + | |||
| + | در نگر اے خسرو صاحب نظر<br> | ||
| + | نیست ہر سنگی کہ می تابد گہر<br> | ||
| + | |||
| + | مرشد رومی حکیم پاک زاد<br> | ||
| + | سر مرگ و زندگی بر ما گشاد<br> | ||
| + | |||
| + | "ہر ہلاک امت پیشین کہ بود<br> | ||
| + | زانکہ بر جندل گمان بردند عود"<br> | ||
رومی | رومی | ||
| − | سروری در دین ما خدمتگری است | + | سروری در دین ما خدمتگری است<br> |
| − | عدل فاروقی و فقر حیدری است | + | عدل فاروقی و فقر حیدری است<br> |
| − | در ہجوم کارہای ملک و دین | + | |
| − | با دل خود یک نفس خلوت گزین | + | در ہجوم کارہای ملک و دین<br> |
| − | ہر کہ یکدم در کمین خود نشست | + | با دل خود یک نفس خلوت گزین<br> |
| − | ہیچ نخچیر از کمند او نجست | + | |
| − | در قبای خسروی درویش زی | + | ہر کہ یکدم در کمین خود نشست<br> |
| − | دیدہ بیدار و خدا اندیش زی | + | ہیچ نخچیر از کمند او نجست<br> |
| − | قاید ملت شہنشاہ مراد | + | |
| − | تیغ او را برق و تندر خانہ زاد | + | در قبای خسروی درویش زی<br> |
| − | ہم فقیری ہم شہ گردون فری | + | دیدہ بیدار و خدا اندیش زی<br> |
| − | ارد شیری با روان بوذری | + | |
| − | غرق بودش در زرہ بالا و دوش | + | قاید ملت شہنشاہ مراد<br> |
| − | در میان سینہ دل موئینہ پوش | + | تیغ او را برق و تندر خانہ زاد<br> |
| − | آن مسلمانان کہ میری کردہ اند | + | |
| − | در شہنشاہی فقیری کردہ اند | + | ہم فقیری ہم شہ گردون فری<br> |
| − | در امارت فقر را افزودہ اند | + | ارد شیری با روان بوذری<br> |
| − | مثل سلمان در مدائن بودہ اند | + | |
| − | حکمرانی بود و سامانی نداشت | + | غرق بودش در زرہ بالا و دوش<br> |
| − | دست او جز تیغ و قرآنی نداشت | + | در میان سینہ دل موئینہ پوش<br> |
| − | ہر کہ عشق مصطفی سامان اوست | + | |
| − | بحر و بر در گوشۂ دامان اوست | + | آن مسلمانان کہ میری کردہ اند<br> |
| − | سوز صدیق و علی از حق طلب | + | در شہنشاہی فقیری کردہ اند<br> |
| − | ذرہ ئی عشق نبے از حق طلب | + | |
| − | زانکہ ملت را حیات از عشق اوست | + | در امارت فقر را افزودہ اند<br> |
| − | برگ و ساز کائنات از عشق اوست | + | مثل سلمان در مدائن بودہ اند<br> |
| − | جلوۂ بی پردہ او وانمود | + | |
| − | جوہر پنھان کہ بود اندر وجود | + | حکمرانی بود و سامانی نداشت<br> |
| − | روح را جز عشق او آرام نیست | + | دست او جز تیغ و قرآنی نداشت<br> |
| − | عشق او روزیست کو را شام نیست | + | |
| − | خیز و اندر گردش آور جام عشق | + | ہر کہ عشق مصطفی سامان اوست<br> |
| − | در قہستان تازہ کن پیغام عشق | + | بحر و بر در گوشۂ دامان اوست<br> |
| + | |||
| + | سوز صدیق و علی از حق طلب<br> | ||
| + | ذرہ ئی عشق نبے از حق طلب<br> | ||
| + | |||
| + | زانکہ ملت را حیات از عشق اوست<br> | ||
| + | برگ و ساز کائنات از عشق اوست<br> | ||
| + | |||
| + | جلوۂ بی پردہ او وانمود<br> | ||
| + | جوہر پنھان کہ بود اندر وجود<br> | ||
| + | |||
| + | روح را جز عشق او آرام نیست<br> | ||
| + | عشق او روزیست کو را شام نیست<br> | ||
| + | |||
| + | خیز و اندر گردش آور جام عشق<br> | ||
| + | در قہستان تازہ کن پیغام عشق<br> | ||
اقبال | اقبال | ||
| + | </center> | ||
Latest revision as of 20:54, 24 May 2018
پیش کش
بسم اﷲ الرحمن الرحیم
پیشکش بحضور اعلیحضرت امیرامان اﷲ خان
فرمانروای دولت مستقلۂ افغانستان خلد اﷲ
ملکہ وا جلالہ
اے امیر کامگار اے شہریار
نوجوان و مثل پیران پختہ کار
چشم تو از پردگیہای محرم است
دل میان سینہ ات جام جم است
عزم تو پایندہ چون کہسار تو
حزم تو آسان کند دشوار تو
ہمت تو چون خیال من بلند
ملت صد پارہ را شیرازہ بند
ھدیہ از شاہنشہان داری بسی
لعل و یاقوت گران داری بسی
اے امیر ابن امیر ابن امیر
ھدیہ ئی از بینوائی ہم پذیر
تا مرا رمز حیات آموختند
آتشے در پیکرم افروختند
یک نوای سینہ تاب آوردہ ام
عشق را عہد شباب آوردہ ام
پیر مغرب شاعر المانوی
آن قتیل شیوہ ہای پہلوی
بست نقش شاہدان شوخ و شنگ
داد مشرق را سلامی از فرنگ
در جوابش گفتہ ام پیغام شرق
ماہتابی ریختم بر شام شرق
تا شناسای خودم خود بین نیم
با تو گویم او کہ بود و من کیم
او ز افرنگی جوانان مثل برق
شعلۂ من از دم پیران شرق
او چمن زادی چمن پروردہ ئی
من دمیدم از زمین مردہ ئی
او چو بلبل در چمن فردوس گوش
من بصحرا چون جرس گرم خروش
ہر دو دانای ضمیر کائنات
ہر دو پیغام حیات اندر ممات
ہر دو خنجر صبح خند آئینہ فام
او برہنہ من ہنوز اندر نیام
ہر دو گوہر ارجمند و تاب دار
زادۂ دریای ناپیدا کنار
او ز شوخی در تہ قلزم تپید
تا گریبان صدف را بر درید
من بہ آغوش صدف تابم ہنوز
در ضمیر بحر نایابم ہنوز
آشنای من ز من بیگانہ رفت
از خمستانم تہی پیمانہ رفت
من شکوہ خسروی او را دہم
تخت کسری زیر پای او نہم
او حدیث دلبری خواہد ز من
رنگ و آب شاعری خواہد ز من
کم نظر بیتابی جانم ندید
آشکارم دید و پنھانم ندید
فطرت من عشق را در بر گرفت
صحبت خاشاک و آتش در گرفت
حق رموز ملک و دین بر من گشود
نقش غیر از پردۂ چشمم ربود
برگ گل رنگین ز مضمون من است
مصرع من قطرۂ خون من است
تا نپنداری سخن دیوانگیست
در کمال این جنوان فرزانگیست
از ھنر سرمایہ دارم کردہ اند
در دیار ہند خوارم کردہ اند
لالہ و گل از نوایم بی نصیب
طایرم در گلستان خود غریب
بسکہ گردون سفلہ و دون پرور است
وای بر مردی کہ صاحب جوہر است
دیدہ ئی اے خسرو کیوان جناب
آفتاب "ما توارت بالحجاب"
ابطحی در دشت خویش از راہ رفت
از دم او سوز الا اﷲ رفت
مصریان افتادہ در گرداب نیل
سست رگ تورانیان ژندہ پیل
آل عثمان در شکنج روزگار
مشرق و مغرب ز خونش لالہ زار
عشق را آئین سلمانی نماند
خاک ایران ماند و ایرانی نماند
سوز و ساز زندگی رفت از گلش
آن کہن آتش فسردہ اندر دلش
مسلم ہندی شکم را بندہ ئی
خود فروشی دل ز دین بر کندہ ئی
در مسلمان شأن محبوبی نماند
خالد و فاروق و ایوبی نماند
اے ترا فطرت ضمیر پاک داد
از غم دین سینۂ صد چاک داد
تازہ کن آئین صدیق و عمر
چون صبا بر لالۂ صحرا گذر
ملت آوارۂ کوہ و دمن
در رگ او خون شیران موج زن
زیرک و روئین تن و روشن جبین
چشم او چون جرہ بازان تیز بین
قسمت خود از جہان نا یافتہ
کوکب تقدیر او نا تافتہ
در قہستان خلوتی ورزیدہ ئی
رستخیز زندگی نادیدہ ئی
جان تو بر محنت پیہم صبور
کوش در تہذیب افغان غیور
تا ز صدیقان این امت شوی
بہر دین سرمایۂ قوت شوی
زندگی جہد است و استحقاق نیست
جز بہ علم انفس و آفاق نیست
گفت حکمت را خدا خیر کیثر
ہر کجا این خیز را بینی بگیر
سید کل صاحب ام الکتاب
پردگیہا بر ضمیرش بی حجاب
گرچہ عین ذات را بی پردہ دید
"رب زدنی" از زبان او چکید
علم اشیا "علم الاسماستی"
ہم عصا و ھم ید بیضا ستی
علم اشیا داد مغرب را فروغ
حکمت او ماست می بندد ز دوغ
جان ما را لذت احساس نیست
خاک رہ جز ریزۂ الماس نیست
علم و دولت نظم کار ملت است
علم و دولت اعتبار ملت است
آن یکی از سینۂ احرار گیر
وان دگر از سینۂ کہسار گیر
دشنہ زن در پیکر این کائنات
در شکم دارد گہر چون سومنات
لعل ناب اندر بدخشان تو ہست
برق سینا در قہستان تو ہست
کشور محکم اساسی بایدت
دیدۂ مردم شناسی بایدت
اے بسا آدم کہ ابلیسی کند
اے بسا شیطان کہ ادریسی کند
رنگ او نیرنگ و بود او نمود
اندرون او چو داغ لالہ دود
پاکباز و کعبتین او دغل
ریمن و غدر و نفاق اندر بغل
در نگر اے خسرو صاحب نظر
نیست ہر سنگی کہ می تابد گہر
مرشد رومی حکیم پاک زاد
سر مرگ و زندگی بر ما گشاد
"ہر ہلاک امت پیشین کہ بود
زانکہ بر جندل گمان بردند عود"
رومی
سروری در دین ما خدمتگری است
عدل فاروقی و فقر حیدری است
در ہجوم کارہای ملک و دین
با دل خود یک نفس خلوت گزین
ہر کہ یکدم در کمین خود نشست
ہیچ نخچیر از کمند او نجست
در قبای خسروی درویش زی
دیدہ بیدار و خدا اندیش زی
قاید ملت شہنشاہ مراد
تیغ او را برق و تندر خانہ زاد
ہم فقیری ہم شہ گردون فری
ارد شیری با روان بوذری
غرق بودش در زرہ بالا و دوش
در میان سینہ دل موئینہ پوش
آن مسلمانان کہ میری کردہ اند
در شہنشاہی فقیری کردہ اند
در امارت فقر را افزودہ اند
مثل سلمان در مدائن بودہ اند
حکمرانی بود و سامانی نداشت
دست او جز تیغ و قرآنی نداشت
ہر کہ عشق مصطفی سامان اوست
بحر و بر در گوشۂ دامان اوست
سوز صدیق و علی از حق طلب
ذرہ ئی عشق نبے از حق طلب
زانکہ ملت را حیات از عشق اوست
برگ و ساز کائنات از عشق اوست
جلوۂ بی پردہ او وانمود
جوہر پنھان کہ بود اندر وجود
روح را جز عشق او آرام نیست
عشق او روزیست کو را شام نیست
خیز و اندر گردش آور جام عشق
در قہستان تازہ کن پیغام عشق
اقبال