من اگرچہ تیرہ خاکم دلکیست برگ و سازم

من اگرچہ تیرہ خاکم دلکیست برگ و سازم

من اگرچہ تیرہ خاکم دلکیست برگ و سازم

بہ نظارۂ جمالی چو ستارہ دیدہ بازم

بہوای زخمہ تو ہمہ نالۂ خموشم

تو باین گمان کہ شاید ز نوا فتادہ سازم

بہ ضمیرم آنچنان کن کہ ز شعلۂ نوائی

دل خاکیان فروزم دل نوریان گدازم

تب و تاب فطرت ما ز نیازمندی ما

تو خدای بی نیازی نرسی بسوز و سازم

بہ کسی عیان نکردم ز کسی نھان نکردم

غزل آنچنان سرودم کہ برون فتاد رازم