Zabur-i-Ajam
From IQBAL
Introduction: Zabur-i-Ajam (زبور عجم, Persian Psalms) is a philosophical poetry book, written in Persian, of Allama Iqbal, the great poet-philosopher of the Indian subcontinent. It was published in 1927.
حصہ دوم
- شاخ نھال سدرہ ئی خار و خس چمن مشو
- دو عالم را توان دیدن بمینائی کہ من دارم
- بر خیز کہ آدم را ہنگام نمود آمد
- مہ و ستارہ کہ در راہ شوق ہم سفرند
- درون لالہ گذر چون صبا توانی کرد
- اگر بہ بحر محبت کرانہ می خواہی
- زمانہ قاصد طیار آن دلآرام است
- دگر ز سادہ دلیہای یار نتوان گفت
- خرد از ذوق نگہ گرم تماشا بود است
- غلام زندہ دلانم کہ عاشق سرہ اند
- لالہ این چمن آلودۂ رنگ است ہنوز
- تکیہ بر حجت و اعجاز و بیان نیز کنند
- چو موج مست خودی باش و سر بطوفان کش
- خضر وقت از خلوت دشت حجاز آید برون
- ز سلطان کنم آرزوی نگاہی
- با نشئہ درویشی در ساز و دمادم زن
- ہوس ہنوز تماشا گر جہانداری است
- فرشتہ گرچہ برون از طلسم افلاک است
- عرب کہ باز دہد محفل شبانہ کجاست
- مانند صبا خیز و وزیدن دگر آموز
- اے غنچہ خوابیدہ چو نرگس نگران خیز
- جہان ما ہمہ خاک است و پی سپر گردد
- باز بر رفتہ و آیندہ نظر باید کرد
- خیال من بہ تماشای آسمان بود است
- از نوا بر من قیامت رفت و کس آگاہ نیست
- شراب میکدۂ من نہ یادگار جم است
- لالہ صحرایم از طرف خیابانم برید
- سخن تازہ زدم کس بسخن وا نرسید
- عاشق آن نیست کہ لب گرم فغانی دارد
- درین چمن دل مرغان زمان زمان دگر است
- ما از خدای گم شدہ ایم او بجستجوست
- خواجہ از خون رگ مزدور سازد لعل ناب
- گرچہ می دانم کہ روزی بی نقاب آید برون
- گشادہ رو ز خوش و ناخوش زمانہ گذر
- زندگی در صدف خویش گہر ساختن است
- برون زین گنبد در بستہ پیدا کردہ ام راہی
- گنہکار غیورم مزد بی خدمت نمی گیرم
- جہان کورست و از آئینۂ دل غافل افتاد است
- نیابی در جہان یاری کہ داند دلنوازی را
- علمی کہ تو آموزی مشتاق نگاہی نیست
- چو خورشید سحر پیدا نگاہی می توان کردن
- کشیدی بادہ ہا در صحبت بیگانہ پی در پی
- عشق اندر جستجو افتاد آدم حاصل است
- بیا کہ خاوریان نقش تازہ ئی بستند
- عشق را نازم کہ بودش را غم نابود نے
- بر دل بیتاب من ساقی می نابی زند
- فروغ خاکیان از نوریان افزون شود روزی
- ز رسم و راہ شریعت نکردہ ام تحقیق
- از ہمہ کس کنارہ گیر صحبت آشنا طلب
- بینی جہان را خود را نبینی
- من ہیچ نمی ترسم از حادثۂ شب ہا
- تو کیستی ز کجائی کہ آسمان کبود
- دیار شوق کہ درد آشناست خاک آنجا
- می دیرینہ و معشوق جوان چیزی نیست
- قلندران کہ بہ تسخیر آب و گل کوشند
- دو دستہ تیغم و گردون برہنہ ساخت مرا
- مثل شرر ذرہ را تن بہ تپیدن دہم
- خودی را مردم آمیزی دلیل نارسائی ہا
- چون چراغ لالہ سوزم در خیابان شما
- دم مرا صفت باد فرودین کردند
- گذر از آنکہ ندیدست و جز خبر ندہد
- در این صحرا گذر افتاد شاید کاروانی را
- ترا نادان امید غمگساریہا ز افرنگ است
- بگذر از خاور و افسونی افرنگ مشو
- جہان رنگ و بو پیدا تو میگوئی کہ راز است این
- از داغ فراق او در دل چمنی دارم
- بہ نگاہ آشنائی چو درون لالہ دیدم
- این ہم جہانی آن ھم جہانی
- بہار آمد نگہ می غلطد اندر آتش لالہ
- صورت گری کہ پیکر روز و شب آفرید
- باز این عالم دیرینہ جوان می بایست
- لالہ این گلستان داغ تمنائی نداشت
- ہنگامہ را کہ بست درین دیر دیر پای
- اے لالہ اے چراغ کہستان و باغ و راغ
- من بندۂ آزادم عشق است امام من
- کم سخن غنچہ کہ در پردۂ دل رازی داشت
- خود را کنم سجودی، دیر و حرم نماندہ
- بہ سواد دیدۂ تو نظر آفریدہ ام من
گلشن راز جدید
- "تمہید"
- سوال اول
- سوال دوم
- سوال سوم
- سوال چہارم
- سوال پنجم
- سوال ششم
- سوال ہفتم
- سوال ہشتم
- سوال نہم
- ""غزل""
- خاتمہ
- بندگی نامہ