IQBAL IQBAL

شو پنہاور و نیچہ

مرغی ز آشیانہ بہ سیر چمن پرید
خاری ز شاخ گل بتن نازکش خلید

بد گفت فطرت چمن روزگار را
از درد خویش و ہم ز غم دیگران تپید

داغی ز خون بی گنہی لالہ را شمرد
اندر طلسم غنچہ فریب بہار دید

گفت اندرین سرا کہ بنایش فتادہ کج
صبحی کجا کہ چرخ درو شامہا نچید

نالید تا بہ حوصلۂ آن نوا طراز
خون گشت نغمہ و ز دو چشمش فرو چکید

سوز فغان او بدل ہدہدی گرفت
با نوک خویش خار ز اندام او کشید

گفتش کہ سود خویش ز جیب زیان بر آر
گل از شکاف سینہ زر ناب آفرید

درمان ز درد ساز اگر خستہ تن شوی
خوگر بہ خار شو کہ سراپا چمن شوی