IQBAL IQBAL

ساقی نامہ

در نشاط باغ کشمیر نوشتہ شد

خوشا روزگاری خوشا نوبہاری
نجوم پرن رست از مرغزاری

زمین از بھاران چو بال تذروی
ز فوارہ الماس بار آبشاری

نپیچد نگہ جز کہ در لالہ و گل
نغلطد ہوا جز کہ بر سبزہ زاری

لب جو خود آرائی غنچہ دیدی
چہ زیبا نگاری چہ آئینہ داری

چہ شیرین نوائی چہ دلکش صدائی
کہ می آید از خلوت شاخساری

بتن جان بجان آرزو زندہ گردد
ز آوای ساری ز بانگ ہزاری

نوا ہای مرغ بلند آشیانی
در آمیخت با نغمہ جویباری

تو گوئی کہ یزدان بہشت برین را
نہاد است در دامن کوہساری

کہ تا رحمتش آدمی زادگان را
رہا سازد از محنت انتظاری

چہ خواہم درین گلستان گر نخواہم
شرابی، کتابی، ربابے نگاری

سرت گردم اے ساقی ماہ سیما
بیار از نیاگان ما یادگاری

بہ ساغر فرو ریز آبی کہ جان را
فروزد چو نورے بسوزد چو ناری

شقایق برویان ز خاک نژندم
بہشتی فرو چین بہ مشت غباری

نبینی کہ از کاشغر تا بہ کاشان
ھمان یک نوا بالد از ہر دیاری

ز چشم امم ریخت آن اشک نابی
کہ تأثیر او گل دماند ز خاری

کشیری کہ با بندگی خو گرفتہ
بتی می تراشد ز سنگ مزاری

ضمیرش تہی از خیال بلندی
خودی ناشناسی ز خود شرمساری

بریشم قبا خواجہ از محنت او
نصیب تنش جامۂ تارتاری

نہ در دیدۂ او فروغ نگاہی
نہ در سینۂ او دل بیقراری

از آن می فشان قطرہ ئی برکشیری
کہ خاکسترش آفریند شراری