IQBAL IQBAL

می تراشد فکر ما ہر دم خداوندی دگر

می تراشد فکر ما ہر دم خداوندی دگر
رست از یک بند تا افتاد در بندی دگر

بر سر بام آ، نقاب از چہرہ بیباکانہ کش
نیست در کوی تو چون من آرزومندی دگر

بسکہ غیرت میبرم از دیدۂ بینای خویش
از نگہ بافم بہ رخسار تو رو بندی دگر

یک نگہ یک خندۂ دزدیدہ یک تابندہ اشک
بہر پیمان محبت نیست سوگندی دگر

عشق را نازم کہ از بیتابی روز فراق
جان ما را بست با درد تو پیوندی دگر

تا شوی بیباک تر در نالہ اے مرغ بہار
آتشے گیر از حریم سینہ ام چندی دگر

چنگ تیموری شکست آہنگ تیموری بجاست
سر برون می آرد از ساز سمرقندی دگر

رہ مدہ در کعبہ اے پیر حرم اقبال را
ہر زمان در آستین دارد خداوندی دگر