Hayat-javaid
From IQBAL
حیات جاوید
گمان مبر کہ بپایان رسید کار مغان
ہزار بادۂ ناخوردہ در رگ تاک است
چمن خوشست ولیکن چو غنچہ نتوان زیست
قبای زندگیش از دم صبا چاک است
اگر ز رمز حیات آگہی مجوی و مگیر
دلی کہ از خلش خار آرزو پاک است
بخود خزیدہ و محکم چو کوہساران زے
چو خش مزی کہ ہوا تیز و شعلہ بیباک است