IQBAL IQBAL

بر مزار حضرت احمد شاہ بابا علیہ الرحمہ

تربت آن خسرو روشن ضمیر از ضمیرش ملتی صورت پذیر

گنبد او را حرم داند سپہر با فروغ از طوف او سیمای مہر

مثل فاتح آن امیر صف شکن سکہ ئی زد ھم بہ اقلیم سخن

ملتی را داد ذوق جستجو قدسیان تسبیح خوان بر خاک او

از دل و دست گہر ریزی کہ داشت سلطنت ہا برد و بی پروا گذاشت

نکتہ سنج و عارف و شمشیر زن روح پاکش با من آمد در سخن

گفت می دانم مقام تو کجاست نغمۂ تو خاکیان را کیمیاست

خشت و سنگ از فیض تو دارای دل روشن از گفتار تو سینای دل

پیش ما اے آشنای کوی دوست یک نفس بنشین کہ داری بوی دوست

ایخوش آن کو از خودی آئینہ ساخت وندر آن آئینہ عالم را شناخت

پیر گردید این زمین و این سپہر ماہ کور از کور چشمیہای مہر

گرمی ہنگامہ ئی می بایدش تا نخستین رنگ و بو باز آیدش

بندۂ مومن سرافیلی کند بانگ او ہر کہنہ را برہم زند

اے ترا حق داد جان ناشکیب تو ز سر ملک و دین داری نصیب

فاش گو با پور نادر فاش گوی باطن خود را بہ ظاہر فاش گوی