IQBAL IQBAL

کف خاکی برگ و سازم برہی فشانم او را

کف خاکی برگ و سازم برہی فشانم او را

بہ امید اینکہ روزی بفلک رسانم او را

چہ کنم چہ چارہ گیرم کہ ز شاخ علم و دانش

ندمیدہ ہیچ خاری کہ بدل نشانم او را

دہد آتش جدائی شرر مرا نمودی

بہ ہمان نفس بمیرم کہ فرونشانم او را

می عشق و مستی او نرود برون ز خونم

کہ دل آنچنان ندادم کہ دگر ستانم او را

تو بہ لوح سادۂ من ھمہ مدعا نوشتی

دگر آنچنان ادب کن کہ غلط نخوانم او را

بحضور تو اگر کس غزلی ز من سراید

چہ شود اگر نوازی بہ ھمین کہ دانم او را