IQBAL IQBAL

فرشتہ گرچہ برون از طلسم افلاک است

فرشتہ گرچہ برون از طلسم افلاک است

نگاہ او بتماشای این کف خاک است

گمان مبر کہ بیک شیوہ عشق می بازند

قبا بدوش گل و لالہ بی جنون چاک است

حدیث شوق ادا میتوان بخلوت دوست

بہ نالہ ئی کہ ز آلایش نفس پاک است

توان گرفت ز چشم ستارہ مردم را

خرد بدست تو شاہین تند و چالاک است

گشای چہرہ کہ آنکس کہ لن ترانی گفت

ہنوز منتظر جلوۂ کف خاک است

درین چمن کہ سرود است و این نوا ز کجاست

کہ غنچہ سر بگریبان و گل عرقناک است