IQBAL IQBAL

دو عالم را توان دیدن بمینائی کہ من دارم

دو عالم را توان دیدن بمینائی کہ من دارم

کجا چشمی کہ بیند آن تماشائی کہ من دارم

دگر دیوانہ ئی آید کہ در شھر افکند ہوئی

دو صد ہنگامۂ خیزد ز سودائی کہ من دارم

مخور نادان غم از تاریکی شبہا کہ میآید

کہ چون انجم درخشد داغ سیمائی کہ من دارم

ندیم خویش میسازی مرا لیکن از آن ترسم

نداری تاب آن آشوب و غوغائی کہ من دارم