IQBAL IQBAL

خیال من بہ تماشای آسمان بود است

خیال من بہ تماشای آسمان بود است

بدوش ماہ بہ آغوش کہکشان بود است

گمان مبر کہ ہمین خاکدان نشیمن ماست

کہ ہر ستارہ جہان است یا جہان بود است

بہ چشم مور فرومایہ آشکار آید

ہزار نکتہ کہ از چشم ما نہان بود است

زمین بہ پشت خود الوند و بیستون دارد

غبار ماست کہ بر دوش او گران بود است

ز داغ لالۂ خونین پیالہ می بینم

کہ این گسستہ نفس صاحب فغان بود است