IQBAL IQBAL

اے غنچہ خوابیدہ چو نرگس نگران خیز

اے غنچہ خوابیدہ چو نرگس نگران خیز

کاشانۂ ما رفت بتاراج غمان خیز

از نالہ مرغ چمن از بانگ اذان خیز

از گرمی ہنگامہ آتش نفسان خیز

از خواب گران خواب گران خواب گران خیز

از خواب گران خیز

خورشید کہ پیرایہ بسیمای سحر بست

آویزہ بگوش سحر از خون جگر بست

از دشت و جبل قافلہ ہا رخت سفر بست

اے چشم جہان بین بتماشای جہان خیز

از خواب گران خواب گران خواب گران خیز

از خواب گران خیز

خاور ہمہ مانند غبار سر راہی است

یک نالہ خاموش و اثر باختہ آہی است

ہر ذرہ این خاک گرہ خوردہ نگاہی است

از ہند و سمرقند و عراق و ہمدان خیز

از خواب گران خواب گران خواب گران خیز

از خواب گران خیز

دریای تو دریاست کہ آسودہ چو صحراست

دریای تو دریاست کہ افزون نشد و کاست

بیگانۂ آشوب و نہنگ است چہ دریاست

از سینہ چاکش صفت موج روان خیز

از خواب گران خواب گران خواب گران خیز

از خواب گران خیز

این نکتہ گشایندہ اسرار نہان است

ملک است تن خاکی و دین روح روان است

تن زندہ و جان زندہ ز ربط تن و جان است

با خرقہ و سجادہ و شمشیر و سنان خیز

از خواب گران خواب گران خواب گران خیز

از خواب گران خیز

ناموس ازل را تو امینی تو امینی

دارای جھان را تو یساری تو یمینی

اے بندۂ خاکے تو زمانی تو زمینی

صہبای یقین در کش و از دیر گمان خیز

از خواب گران خواب گران خواب گران خیز

از خواب گران خیز

فریاد از افرنگ و دلآویزی افرنگ

فریاد ز شیرینی و پرویزی افرنگ

عالم ہمہ ویرانہ ز چنگیزی افرنگ

معمار حرم باز بہ تعمیر جہان خیز

از خواب گران خواب گران خواب گران خیز

از خواب گران خیز