IQBAL IQBAL

ایکہ ز من فزدوہ ئی گرمی آہ و نالہ را

ایکہ ز من فزدوہ ئی گرمی آہ و نالہ را

زندہ کن از صدای من خاک ہزار سالہ را

با دل ما چہا کنی تو کہ ببادۂ حیات

مستی شوق می دہی آب و گل پیالہ را

غنچۂ دل گرفتہ را از نفسم گرہ گشای

تازہ کن از نسیم من داغ درون لالہ را

می گذرد خیال من از مہ و مہر و مشتری

تو بکمین چہ خفتہ اے صید کن این غزالہ را

خواجۂ من نگاہ دار آبروی گدای خویش

آنکہ ز جوی دیگران پر نکند پیالہ را