IQBAL IQBAL

از ہمہ کس کنارہ گیر صحبت آشنا طلب

از ہمہ کس کنارہ گیر صحبت آشنا طلب

ہم ز خدا خودی طلب ہم ز خودی خدا طلب

از خلش کرشمہ ئی کار نمی شود تمام

عقل و دل و نگاہ را جلوہ جدا جدا طلب

عشق بسر کشیدن است شیشہ کائنات را

جام جہان نما مجو دست جہان گشا طلب

راھروان برہنہ پا راہ تمام خار زار

تا بہ مقام خود رسی راحلہ از رضا طلب

چون بکمال میرسد فقر دلیل خسروی است

مسند کیقباد را در تہ بوریا طلب

پیش نگر کہ زندگی راہ بعالمی

از سر آنچہ بود و رفت در گذر انتہا طلب

ضربت روزگار اگر نالہ چو نے دہد تو را

بادۂ من ز کف بنہ چارہ ز مومیا طلب