""غزل""
From IQBAL
""غزل""
فنا را بادۂ ھر جام کردند
چہ بیدردانہ او را عام کردند
تماشا گاہ مرگ ناگہان را
جہان ماہ و انجم نام کردند
اگر یک زرہ اش خوی رم آموخت
بہ افسون نگاہے رام کردند
قرار از ما چہ میجوئی کہ ما را
اسیر گردش ایام کردند
خودی در سینۂ چاکی نگہدار
ازین کوکب چراغ شام کردند
جہان یکسر مقام آفلین است
درین غربت سرا عرفان ہمین است
دل ما در تلاش باطلی نیست
نصیب ما غم بی حاصلی نیست
نگہ دارند اینجا آرزو را
سرور ذوق و شوق جستجو را
خودی را لازوالی میتوان کرد
فراقی را وصالی میتوان کرد
چراغی از دم گرمی توان سوخت
بہ سوزن چاک گردون میتوان دوخت
خدای زندہ بی ذوق سخن نیست
تجلی ہای او بی انجمن نیست
کہ برق جلوۂ او بر جگر زد؟
کہ خورد آن بادہ و ساغر بسر زد
عیار حسن و خوبی از دل کیست؟
مہ او در طواف منزل کیست؟
الست از خلوت نازی کہ برخاست
بلی از پردۂ سازی کہ برخاست
چہ آتش عشق در خاکی بر افروخت
ہزاران پردہ یک آواز ما سوخت
اگر مائیم گردان جام ساقی است
بہ بزمش گرمی ہنگامہ باقی است
مرا دل سوخت بر تنہائی او
کنم سامان بزم آرائی او
مثال دانہ می کارم خودی را
برای او نگھدارم خودی را