IQBAL IQBAL

دگر ز سادہ دلیہای یار نتوان گفت

دگر ز سادہ دلیہای یار نتوان گفت

نشستہ بر سر بالین من ز درمان گفت

زبان اگرچہ دلیر است و مدعا شیرین

سخن ز عشق چہ گویم جز اینکہ نتوان گفت

خوشا کسی کہ فرو رفت در ضمیر وجود

سخن مثال گہر بر کشید و آسان گفت

خراب لذت آنم کہ چون شناخت مرا

عتاب زیر لبی کرد و خانہ ویران گفت

غمین مشو کہ جھان راز خود برون ندہد

کہ آنچہ گل نتوانست مرغ نالان گفت

پیام شوق کہ من بی حجاب می گویم

بہ لالہ قطرہ شبنم رسید و پنہان گفت

اگر سخن ہمہ شوریدہ گفتہ ام چہ عجب

کہ ہر کہ گفت ز گیسوی او پریشان گفت