Difference between revisions of "Payam-i-Mashriq"
From IQBAL
(→لالہ طور) |
(→لالہ طور) |
||
| Line 103: | Line 103: | ||
*[[Nadanum-bada-um-ya-saghrum-man| ندانم بادہ ام یا ساغرم من]] | *[[Nadanum-bada-um-ya-saghrum-man| ندانم بادہ ام یا ساغرم من]] | ||
*[[To-goi-tayar-ma-zair-dam-ast| تو گوئی طایر ما زیر دام است]] | *[[To-goi-tayar-ma-zair-dam-ast| تو گوئی طایر ما زیر دام است]] | ||
| + | *[[Chasaan-zayad-tamanna-dar-dil-ma| چسان زاید تمنا در دل ما]] | ||
== افکار == | == افکار == | ||
Revision as of 19:54, 29 May 2018
Payam-i-Mashriq (Urdu: پیامِ مشرق; or Message from the East; published in Persian, 1923) is a philosophical poetry book of Allama Iqbal, the great poet-philosopher of the Indian subcontinent.
Contents
لالہ طور
- پیش کش
- شہید ناز او بزم وجود است
- دل من روشن از سوز درون است
- با غان باد فرور دین دہد عشق
- عقابان را بھای کم نہد عشق
- ببرگ لالہ رنگ آمیزی عشق
- نہ ہر کس از محبت مایہ دار است
- درین گلشن پریشان مثل بویم
- جہان مشت گل و دل حاصل اوست
- سحر می گفت بلبل باغبان را
- جہان ما کہ نابود است بودش
- نوای عشق را ساز است آدم
- نہ من انجام و نے آغاز جویم
- دلا نارائے پروانہ تا کی
- تنی پیدا کن از مشت غباری
- ز آب و گل خدا خوش پیکری ساخت
- بہ یزدان روز محشر برہمن گفت
- گذشتی تیز گام اے اختر صبح
- تہی از ہای و ہو میخانہ بودی
- ترا اے تازہ پرواز آفریدند
- چہ لذت یارب اندر ہست و بود است
- شنیدم در عدم پروانہ میگفت
- مسلمانان مرا حرفی است در دل
- بکویش رہ سپاری اے دل ایدل
- رہے در سینۂ انجم گشائی
- سحر در شاخسار بوستانے
- ترا یک نکتۂ سر بستہ گویم
- بہل افسانۂ آن پا چراغی
- ترا از خویشتن بیگانہ سازد
- زیان بینی ز سیر بوستانم
- برون از ورطۂ بود و عدم شو
- ز مرغان چمن نا آشنایم
- جہان یارب چہ خوش ہنگامہ دارد
- سکندر با خضر خوش نکتہ ئی گفت
- سریر کیقباد، اکلیل جم خاک
- اگر در مشت خاک تو نہادند
- دمادم نقش ہای تازہ ریزد
- چو ذوق نغمہ ام در جلوت آرد
- چہ میپرسی میان سینہ دل چیست
- خرد گفت او بچشم اندر نگنجد
- کنشت و مسجد و بتخانہ و دیر
- نہ پیوستم درین بستان سرا دل
- بہ خود باز آورد رند کہن را
- سفالم را می او جام جم کرد
- خرد زنجیری امروز و دوش است
- خرد اندر سر ھر کس نہادند
- گدای جلوہ رفتی بر سر طور
- بگو جبریل را از من پیامی
- ھمای علم تا افتد بدامت
- خرد بر چہرۂ تو پردہ ہا بافت
- دلت می لرزد از اندیشۂ مرگ
- ز پیوند تن و جانم چہ پرسی
- مرا فرمود پیر نکتہ دانے
- ز رازی معنی قرآن چہ پرسی؟
- من از بود و نبود خود خموشم
- ز من با شاعر رنگین بیان گوی
- ز خوب و زشت تو ناآشنایم
- تو اے شیخ حرم شاید ندانی
- چو تاب از خود بگیرد قطرۂ آب
- من اے دانشوران در پیچ و تابم
- میارا بزم بر ساحل کہ آنجا
- سراپا معنی سر بستہ ام من
- مگو از مدعای زندگانی
- اگر کردی نگہ بر پارۂ سنگ
- وفا ناآشنا بیگانہ خو بود
- مپرس از عشق و از نیرنگی عشق
- مشو اے غنچۂ نورستہ دلگیر
- مرا روزی گل افسردہ ئی گفت
- جہان ما کہ پایانے ندارد
- بہ مرغان چمن ہمداستانم
- نماید آنچہ ہست این وادی گل
- تو خورشیدی و من سیارۂ تو
- خیال او درون دیدہ خوشتر
- دماغم کافر زنار دار است
- صنوبر بندۂ آزادۂ او
- ز انجم تا بہ انجم صد جہان بود
- بپای خود مزن زنجیر تقدیر
- دل من در طلسم خود اسیر است
- نوا در ساز جان از زخمۂ تو
- نفس آشفتہ موجی از یم اوست
- ترا درد یکے در سینہ پیچید
- کرا جوئی چرا در پیچ و تابی
- تو اے کودک منش خود را ادب کن
- نہ افغانیم و نے ترک و تتاریم
- نہان در سینۂ ما عالمی ہست
- دل من اے دل من ایدل من
- چہ گویم نکتۂ زشت و نکو چیست
- کسی کو درد پنھانی ندارد
- چہ پرسے از کجایم چیستم من ؟
- بہ چندین جلوہ در زیر نقابی
- دل از منزل تہی کن پا برہ دار
- بیا اے عشق اے رمز دل ما
- سخن درد و غم آرد، درد و غم بہ
- نہ من بر مرکب ختلی سوارم
- کمال زندگی خواہی بیاموز
- تو میگوئی کہ آدم خاکزاد است
- دل بیباک را ضرغام رنگ است
- ندانم بادہ ام یا ساغرم من
- تو گوئی طایر ما زیر دام است
- چسان زاید تمنا در دل ما