IQBAL IQBAL

د مسلمانو قامونو په تصوف

او اديبانو باندي د يونان د افلاطون د افكارو ډېر اثر شوى دى او د ګډو په لار روان دي، بايد چي د هغه له مخيلاتو ځانونه وساتي

افلاطون يو زور راهب ؤ، فلسفې تې كښېښوې جړې

بوډا ګډ د زوړ كنډك ؤ، وې ښكرونو يې كړې دړې

داسي يې اس په ترپ سيلۍ شو، د دنيا په غرونو شاړو

په تياره د فلسفه كښې، اډو ورك شو چرته لاړو

او جادو د نامحسوس يې، په سر داسي دى سور كړى

چي دى لاس كه غوږ كه سترګې، كړو بې ښې يـې هر يو غړى

ده ووې چي د ژوند راز شته، په مرګي كښې يـې ميندل شي

هغه شمعه بلېدونكې، سل جلوې مومي چي ګل شي

دې زموږه په خيالونو، باچهي كوي باچا دى

د ده جام ويده كونكى، لري كړونكي له دنيا دى

د ګډانو د رمې ګډ، په لمرو* كښې د انسان دى

د صوفي زړه كه دنيا ده، پكښې ناست دا حكمران دى

تر اسمانه و ختلو، چي ده عقل كړو وزرې

د اسبابو دې دنيا ته، ووې ده خوشي خبرې

د ژوندون جزونه وړه ده، ګډ وډ خاورې ايرې كړل

د دې ګڼې ګوري ونې، ټول ښاخونه ده راپرې كړل

زيان ته سود افلاطون ووې، د خپل فكر نه جهت

هر يو شته ته يې نشت ووې، ايله دغه يې ؤ حكمت

هم يې خپل فطرت ويده ؤ، هم يې خوب نړۍ كښې ډېر كړو

بس د ده د پوهي سترګو، را پيدا ايله او بتېر* كړو

د عمل له سمې لارې، نااشنا روان ؤ كوږ

دى مين په هغه څيز شو، چي شربت ؤ او نه پوږ

دى موجوړ عالم ته وركړ،و بس د وهم حيثيت ده

كوم اعيان( چي حاضر نه دي، و شمارل په حقيقت ده

په ژوندون كښې خو ژوندون ته، د امكان عالم دى غوره

چي په ژوند مړه دي، هغو ته دا عيان عالم دى غوره

د هغه هوسۍ ونه موند، د ترپللو چرې خوند

د هغه زركې وه نه موند، په ټول تللو چرې خوند

پرخه يې داسي ده بـې زوره، ښورېداى نه شي له ځايه

ساه يې نشته په سينه كښې، د مارغه يې هيڅ مه وايه

د هغه يوه دانه كښې، نشته شوق د ټوكېدلو

هم پتنګ يې بې خبر دى، له مزو د سوځېدلو

دا راهب په تېښته لاړو، بله هيڅ ترې نه شوه جوړه

د جهان تودې مېلې كړو، وار خطا له هغه سوړه

دې د تاؤ په تمه كښېناست، د سړې لښي په خوا كښې

ده دنيا د افيميانو، كړله جوړه په دنيا كښې

چي د ځالې ځنې والوت، تر اسمانه لاړو پورته

ولي بيا نه شو راستون دى، نه راكوز د ځالې لور ته

لرغونى د فلك خم دى، پكښې ورك فكر د ده شو

ريشتلى شو او كه خښته، خداى خبر په خم كښې څه شو

ده قامونو د دنيا ته، د خپل فكر زهر وركړل

د عمل مينه ترې لاړه، بس ويده يې پر بستر كړل