IQBAL IQBAL

نہ تا سخن از عارف ہندی

(1)

ذات حق را نیست این عالم حجاب

غوطہ را حایل نگردد نقش آب

(2)

زادن اندر عالمے دیگر خوش است

تا شباب دیگری آید بدست

(3)

حق ورای مرگ و عین زندگی است

بندہ چون میرد نمیداند کہ چیست

گرچہ ما مرغان بے بال و پریم

از خدا در علم مرگ افزون تریم

(4)

وقت ؟ شیرینی بہ زھر آمیختہ

رحمت عامی بہ قھر آمیختہ

خالی از قہرش نبینی شہر و دشت

رحمت او اینکہ گوئی در گذشت

(5)

کافری مرگست اے روشن نہاد

کی سزد با مردہ غازی را جہاد

مرد مومن زندہ و با خود بہ جنگ

بر خود افتد ہمچو بر آہو پلنگ

(6)

کافر بیدار دل پیش صنم

بہ ز دینداری کہ خفت اندر حرم

(7)

چشم کورست اینکہ بیند نا صواب

ہیچگہ شب را نبیند آفتاب

(8)

صحبت گل دانہ را سازد درخت

آدمی از صحبت گل تیرہ بخت

دانہ از گل مے پذیرد پیچ و تاب

تا کند صید شعاع آفتاب

(9)

من بگل گفتم بگو اے سینہ چاک

چون بگیری رنگ و بو از باد و خاک؟

گفت گل اے ہوشمند رفتہ ہوش

چون پیامی گیری از برق خموش؟

جان بہ تن ما را ز جذب این و آن

جذب تو پیدا و جذب ما نہان