IQBAL IQBAL

لالہ این چمن آلودۂ رنگ است ہنوز

لالہ این چمن آلودۂ رنگ است ہنوز

سپر از دست مینداز کہ جنگ است ہنوز

فتنہ ئی را کہ دو صد فتنہ با آغوشش بود

دختری ہست کہ در مہد فرنگ است ہنوز

اے کہ آسودہ نشینی لب ساحل بر خیز

کہ ترا کار بگرداب و نہنگ است ہنوز

از سر تیشہ گذشتن ز خردمندی نیست

اے بسا لعل کہ اندر دل سنگ است ہنوز

باش تا پردہ گشایم ز مقام دگری

چہ دہم شرح نواہا کہ بچنگ است ہنوز

نقش پرداز جھان چون بجنونم نگریست

گفت ویرانہ بسودای تو تنگ است ہنوز