View source for حکایت الماس و زغال

<center>
== حکایت الماس و زغال ==

از حقیقت باز بگشایم دری</br>
با تو می گویم حدیث دیگری</br>

گفت با الماس در معدن، زغال</br>
اے امین جلوہ ہای لازوال</br>

ھمدمیم و ہست و بود ما یکیست</br>
در جہان اصل وجود ما یکیست</br>

من بکان میرم ز درد ناکسی</br>
تو سر تاج شہنشاہان رسی</br>

قدر من از بد گلی کمتر ز خاک</br>
از جمال تو دل آئینہ چاک</br>

روشن از تاریکی من مجمر است</br>
پس کمال جوہرم خاکستر است</br>

پشت پا ہر کس مرا بر سر زند</br>
بر متاع ہستیم اخگر زند</br>

بر سروسامان من باید گریست</br>
برگ و ساز ہستیم دانی کہ چیست؟</br>

موجہ ی دودی بہم پیوستہ ئی</br>
مایہ دار یک شرار جستہ ئی</br>

مثل انجم روی تو ہم خوی تو</br>
جلوہ ہا خیزد ز ہر پھلوی تو</br>

گاہ نور دیدہ ی قیصر شوے</br>
گاہ زیب دستہ ی خنجر شوی</br>

گفت الماس اے رفیق نکتہ بین</br>
تیرہ خاک از پختگی گردد نگین</br>

تا بہ پیرامون خود در جنگ شد</br>
پختہ از پیکار مثل سنگ شد</br>

پیکرم از پختگی ذوالنور شد</br>
سینہ ام از جلوہ ہا معمور شد</br>

خوار گشتی از وجود خام خویش</br>
سوختی از نرمی اندام خویش</br>

فارغ از خوف و غم و وسواس باش</br>
پختہ مثل سنگ شو الماس باش</br>

می شود از وی دو عالم مستنیر</br>
ہر کہ باشد سخت کوش و سختگیر</br>

مشت خاکی اصل سنگ اسود است</br>
کو سر از جیب حرم بیرون زد است</br>

رتبہ اش از طور بالا تر شد است</br>
بوسہ گاہ اسود و احمر شد است</br>

در صلابت آبروی زندگی است</br>
ناتوانی، ناکسے ناپختگی است</br>
</center>